نویسنده:
مهدی
::: سه شنبه 91/8/16::: ساعت 9:14 عصر
نقد و بررسی فرقه‌ی گنابادی(تصوف)
پیدایش تصوف در اسلام از بزرگترین مصیبت‌‌هاست، چرا که با ورود آن، در پایه و اساس اسلام، ویرانی و شکاف ایجاد شد. نقطه‌‌ی آغازین این مصیبت رهبانیت مسیحی است که برخی از علما را تحت تأثیر قرار داد تا حدی که شریعت را کنار گذاشته، در محرمات غوطه‌ور شدند و واجبات را ترک گفتند و در آخر، به تکدى و استعمال بنگ و افیون متمسک شدند...
صوفیان و دراویش به لحاظ قدمت تفرقه افکنی در جهان اسلام همیشه مورد سوء استفاده ی ظالمان و جباران تاریخ قرار گرفته اند. به قول «آیت الله عظمی مرعشی نجفی»، پس از انحراف «سقیفه»، حادثه ی پیدایش تصوف از بزرگترین مصیبت ها برای اسلام و مسلمین است. نقطه ی آغازین این انحراف، رهبانیت مسیحی است که توسط امویان و عمال آن ها نظیر «حسن بصری»، «شبلی»، «ابوهاشم کوفی» و ... به جهان اسلام و تشیع سرایت نموده است و پس از قرن ها هنوز جباران و ظالمان برای استثمار مسلمین به صوفیان و دراویش امیدوارند.
آقای «برناردلویس» در سخنرانی خود در بنیاد «نیکسون» ضمن برشماری خصوصیات اهل تصوف، آنان را جایگزین مناسبی برای اسلام رادیکال دانسته و به «بوش» (رییس جمهوری آمریکا) پیشنهاد می نماید برای ارتقای سطح گفتوگو بین آمریکا و جهان اسلام با رهبران بزرگ صوفیه به مذاکره بنشیند. وی خاطر نشان می کند بیشتر آثار صوفیه به زبان فارسی است و ایران یکی از کانون های بزرگ صوفیه در جهان اسلام است. صوفیان را میتوان فرزندان شیطان و مادر تمام فرقه های انحرافی در جهان اسلام دانست زیرا آن ها اولینتفرقهافکناندرصفوفمسلمین بوده و اکثر سران فرقه های انحرافی مدتی با دراویش حشر و نشر داشته اند. به عنوان مثال «میرزا حسینعلینوری» مؤسس فرقه‌ی بهاییت قبل از ادعای نبوت به مدت 2 سال در منطقه ی کوهستانی «سلیمانیه» با دراویش زندگی می کردهاست.
پیامبر عظیم الشان اسلام از اولین سال بعثت با تشریع عبادات و اعمال اجتماعی اسلام و تأکید بر جهاد در راه خدا و توصیه به فرهنگ کار و تلاش و نهی مسلمین از بی تفاوتی نسبت به فقرا، این پیام اساسی را به جهانیان ابلاغ کرد که در اسلام رهبانیت و چلهنشینی، بی مسؤولیتی، گریز از اجتماعات مسلمین،دوریاز مسجد و تفرقه، جایی ندارد؛ ولی متأسفانه از صدر اسلام یهود و نصارا با فریب افرادی نظیر حسن بصری و ... خط انحرافی جامعه گریزی، غلّو و صوفی گری را باز نمودند.
امام صادق(علیه السلام) با قاطعیت اعلام کرد صوفیان و افرادی که به آن ها متمایل هستند، دشمنان ما اهل بیت محسوب می شوند و امام رضا(علیه السلام) با تیزبینی فرمودند کسی به تصوف قائل نمی شود مگر از روی مکر و خدعه، ضلالت و گمراهی و یا جهل و حماقت ولی حاکمانی نظیر معاویه و مأمون عباسی به تقویت این تفکر انحرافی پرداختند.
امامصادق(علیه السلام) در مورد اولین صوفی (مخترع تصوف یعنی ابوهاشمکوفی) می فرمایند: «انّه کان فاسدَ العقیده جداً و هو الذّی اِبتَدَع مذهباً یقال له التصوف و جَعلَه َمفرّا لعقیدتِه الخبیثه.» یعنی: «همانا او (ابوهاشم) فساد جدی عقیدتی دارد او کسی است که مذهبی را بدعت گذاشت که تصوف نامیده شد و آن را محل فراری برای عقیده ی خبیث خود قرار داد.»[1]
از امامرضا(علیه السلام) نیز روایاتی در نکوهش صوفیه وارد شده است که فرمود: «مَن ذُکرَ عِندَه الصوفیه و لَم یُنکرهم بِلسانه و قلبِه فلَیسَ منّا و مَن اَنکَرهم فَکانّما جاهَد الکُفّار بَینَ یدی رسول الله.» امام رضا(علیه السلام) می فرمایند: «هر کس نزد او از صوفیه سخنی به میان آید و با زبان و دل آن ها را انکار نکند از ما نیست و هر کس ایشان را انکار کند مانند این است که در حضور رسول خدا(صلی الله علیه وآله) با کفار جهاد نموده است.»[2]
صوفیان برای تفرقه در اجتماعات مسلمین و کاهش نقش مسجد، نماز جمعه و جماعات، عبادتگاه های فردی و خانقاه ها را رونق بخشیدند. مشهور است که اولین خانقاه را یک پادشاه مسیحی در «رمله»ی شام ساخت، بر کسی پوشیده نیست که سازندگانخانقاهها هدفی جز تضعیفمساجد نداشتند. چون به همان میزانی که مساجد حرکت ساز و سازنده بودند، خانقاه ها نقش تخریبی و تخدیری داشتند. دشمن می دید مساجد محل برگزاری نماز جمعه و جماعت، سازماندهی مجاهدین، طرح مباحث علمی و عقلی و ترویج فرهنگ کار و تلاش است، از این رو با احداث خانقاه در مقابل مساجد به ترویج تفرقه، تنبلی و تن پروری، تکدی، نفیعقل، علم و مقابله با شریعت متعالی اسلام پرداختند.
هم اکنون در بسیاری از خانقاه ها مفاسد اخلاقی، استعمال بنگ و حشیش، موسیقی، رقصسماع و سایر موارد خلاف شرع رایج است. معمولاً دراویش و اقطاب آنان با درس و بحث، علوم عقلی و تجربی مبارزه کرده اند و به دروغ مدعی کشف، شهود و فنای در حق شده اند. هم چنین بیش تر علمای اصولی و مراجع تقلید با صوفیه مخالفت نموده و مطالبی برضد آنان نگاشته اند که به چند نمونه، خواهیم پرداخت.
عالم و محقق بزرگ «ملاصدرایشیرازی» در کتاب «کسراصنامالجاهلیه» در مورد صوفیه می نویسد: «صوفیان تمسک و عمل به قرآن را رها کرده و عقل و شعورخود را تعطیل نموده اند و به گفته های غیبی اقطاب نادان خود هم چون وحی چنگ زده اند. این افراد اهل عمل صالح نیستند و خود را غرق غنا، لهو، لعب و شهوات کرده اند، آنان نزد مریدان احمق خود، ادعای وصول الی الله دارند در حالی که خدا می داند آنان فاجر، منافق و دروغگو هستند.»
امام خمینی(ره) نیز در کتاب «چهل حدیث» در خصوص علم ستیزی دراویش می نویسد: «چون دست دراویش از علوم تهی است، علم را خار طریق و اهل علم را شیطان راه سالک می شمارند. این افراد فهمیده یا نفهمیده پاره ای از اصطلاحات جاذب را به خورد عوام بیچاره داده و گمان کرده اند به لفظ مجذوب علی شاه یا محبوب علی شاه حال جذبه و حب دست می دهد و گاه وقاحت را از حد گذرانده و خود را دارای مقام ولایت کلّیه دانسته اند که منشأ آن تکبر، جهل و بی استعدادی آنان است.»[3]
آیتالله العظمیمرعشی نجفی می فرمایند: «حادثه ی پیدایش تصوف در اسلام از بزرگ ترین مصیبت هاست، با ورود تصوف در اسلام اساس اسلام ویران شد و در پایه های آن شکاف ایجاد شد. اینجانب پس از بررسی های بسیار و اندیشه ی عمیق در سخنان صوفیان به اهداف آنان پی بردم. من پس از ملاقات با اقطاب صوفیه به این نتیجه رسیدم که نقطه ی آغازین این مصیبت رهبانیت مسیحی است که برخی از سنی مذهبان مانند حسن بصری، شبلی، معروف کرخی، طاووس زهری و جنید بغدادی تصوف را از راهبان مسیحی اخذ نمودند و سپس تصوف به تشیع نیز سرایت نمود.» [4]
«علامهطباطبایی» در تفسیر المیزان می فرمایند: «صوفیه براى سیر و سلوک آداب و رسوم خاصى را که در شریعت وجود نداشت به وجود آوردند و راه هاى جدیدى را پیوسته به آن افزوده و شرع را کنار گذاشتند. تا این که به جایى رسیدند که شریعت را کنار گذاشته و در محرمات غوطه ور شدند و واجبات را ترک کردند و در آخر منتهى به تکدى و استعمال بنگ و افیون شدند که این حالت، آخرین حالت تصوف است که مقام فنا نامیده مى شود.» [5]
لازم به ذکر است صوفییان و دراویش هم چنان که از قرآن، سنت پیامبر و ائمه ی معصومین تبعیت نمی کنند برای علم و علما نیز اهمیتی قائل نیستند. نظر به این که بعضی دراویش و اکثر مستشرقین عرفان را مترادف تصوف گرفته اند. لازم است در مقدمه به تبیین این دو مطلب پرداخته و تفاوت عرفان و تصوف را بیان نماییم و به این سؤال پاسخ دهیم که:
عرفان چیست و عارف کیست؟
عرفان اسلامی با دین مبین اسلام، همزاد است و مبدأ و منشأ آن سیر و سلوک انبیای الهی و سیره ی معرفتی ائمه ی معصومین و اصحاب سرّ آنان مانند: «سلمان»، «ابوذر»، «مقداد»، «اویس»، «کمیل»، «عمار»، «میثم تمار»، «حذیفه» و غیره می باشند. عرفان از سرچشمه ی الهی و نبوت انبیا و ولایت امامان معصوم جوشیده و در کتاب خدا و سیره ی انبیا و معصومین ریشه دارد.
شاگردان و دست پروردگان عرفان اسلامی بزرگانی نظیر: «سید ابن طاوس»، «ابن فهد حلی»، «ملاصدرای شیرازی»، «مقدس اردبیلی»، «فیض کاشانی»، «شیخ بهایی»، «حکیم محمد رضا قمشه ای»، «سیدعلی قاضی»، «شیخ محمدعلی شاه آبادی»، «میرزا جواد آقا ملکی تبریزی»، «علامه طباطبایی»، «امام خمینی» و غیره بوده اند که بدون داخل شدن در هیچ یک از سلسله های اهل تصوف، دارای سلوک عرفانی بوده و با رسیدن به کمال نفس تالی تلو معصوم شده اند.
عرفان در لغت به معنای «شناخت، فهم عمیق و لطیف از خالق هستی و شناسایی حقایق هستی و پیوند و ارتباط انسان با حقیقت است.» عارف، کسی است که به مرتبه ی شهود ذاتی و اسما و صفات حق رسیده باشد و به اسلوب کلمات معصومین(علیهم السلام) آشنا شده و مقام «اعرفوا الله بالله» را درک کرده باشد.[6]
عرفان یعنی شناخت مقام واقعی انسان، یعنی درک مقام خلیفه الهی و سیر و سلوک در صراط مستقیم بر مبنای کریمه ی «انا لله و انا الیه راجعون» با تلاشی عاشقانه به وسیله ی شریعت، علم و عقل و آن چه قرآن کریم و معصومین(علیهم السلام) فرموده اند، چرا که شرع ستیزی و فقه گریزی موجب ضلالت و گمراهی سالک است.
عرفان مقام و منزلتی است که اگر کسی به آن مفتخر شد در راه عبادت و بندگی، محبت الله و محبت اولیا الله و خدمت به خلق خدا تا پای جان ایستادگی خواهد کرد و علی وار در راه قرب الی الله و شهادت فی سبیل الله بی قرار خواهد شد.
عارف، پیامبر عزیز اسلام و حضرات معصومین و اصحاب مطیع آنان هستند که زاهدانه از کنار مطامع دنیوی گذشته و در حسرت لقا و فنای فی الله می سوزند. عارف بر مبنای کریمه ی «استعینوا باالصبر و صلوه» از عبادت به ویژه، نماز و روزه بی نیاز نیست و هم چون مولای همه ی عارفان علی(علیه السلام) و حسین بن علی(علیه السلام) تا هنگام شهادت، سرگرم نماز و راز و نیاز با خالق یکتاست و مسؤولانه صراط مستقیم را از میان بندگان خدا پیموده و راه رسیدن به کمال را عبودیت و بندگی می داند بلکه بالاترین افتخارشان عبودیت و بندگی خداست.
ائمه اطهار(علیها السلام) چون عظمت خالق عظیم و ذات لایزال الهی را خوب درک کرده اند و خود را با تمام شأن، منزلت و عصمت، ذره ای کوچک می یابد. عارف به اسم طریقت، شریعت محمدیه و دستورات عبادی قرآن را کنار نمی گذارد، او قائم باللیل و صائم النهار و محب اولیا الله و خادم خلق خداست. او اهل تولی و تبری و جهاد فی سبیل الله است.
هم اکنون در بسیاری ازخانقاه ها مفاسد اخلاقی وموارد خلاف شرع رایج است. معمولاً دراویش و اقطاب آنان با درس و بحث، علوم عقلی و تجربی مبارزه کرده اند و به دروغ مدعی کشف، شهود و فنای در حق شده اند. هم چنین بیش تر علمای اصولی و مراجع تقلید با صوفیه مخالفت نموده و مطالبی برضد آنان نگاشته اند .
تصوف چیست و صوفی کیست؟
تصوف به فرموده ی علامه طباطبایی، جریانی است که توسط خلفای بدعت گرا و تحریف گر اموی پدید آمده است و یک تفکر اجنبی است که به اسلام تحمیل شده است. وی در جلد پنجم تفسیر المیزان، صفحه ی (306) آورده است: «تصوفی که در میان مسلمانان ظهور کرد، ریشه در زمان خلفای بنی امیه دارد و این برای آن بود که مانع شوند امامان معصوم مورد رجوع امت اسلامی قرار گیرند. از این رو تصوف معجونی از الهیات تحریف شده ی یهود و نصارا و عقاید بت پرستان زرتشتی و هندی است که با بدعت ها، اختراعات و جعلیات شیطانی ترکیب شده تا اسلام ناب محمدی و خط امامت و ولایت را مسدود نماید.»
تصوف توسط بنی امیه به انگیزه ی مبارزه با اسلام و راه و روش ائمه ی طاهرین مطرح و توسط مخالفان آن ذوات مقدسه نظیر حسن بصری و ابوهاشم کوفی ترویج و حمایت شد و امروز هم توسط جریان شوم فراماسونری[7]
و استعمارگران تقویت می شود.علامه «جعفری» معتقد است همان گونه که پیامبران، معصومین و عارفان حقیقی موحد، به سوی کمال مطلق بدون هیچ اختلافی در حرکت اند، برعکس در تصوف هر فرقه ای ساز خود را می زند و دچار تفرقه و اختلاف هستند.[8]
صوفی از علم، شرع و عقل بریده و قطب را بالاتر از انبیا و ائمه قرار داده و در مقابل او به سجده افتاده است و خود را سرگرم بدعت ها و خرافاتی نظیر خرقه، وصله، دیگ جوش، عشریه، سجدهبر قطب، غسلهای جور واجور و مزخرفاتی از این دست نموده است.
تصوف به جای بریدن از ماسوی الله، مریدان را درگیر و مبتلا به ماسوی الله می کند به نحوی که قطب های حرام خواری مانند: «حسن بصری» (قاضی القضات حجاج بن یوسف)، «نعمت الله ولی» (فئودال بزرگ )، «مست علی شاه شیروانی» و «رحمت علی شاه شیرازی» فراماسونر و «سعادت علی شاه» بی سواد و هم کاسه ی «ظل السلطان» را در جایگاه خدایی نشانده و مریدان احمق را امر به سجده به این بت های انسانی می کند. برعکس عرفا همواره نسبت به طاغوت ها بی توجه و کافر بوده اند و صوفیان همواره مداح و مبلغ طاغوت های زمان خود بوده اند، چون سر سلسله های صوفیان یعنی حسن بصری و ابوهاشم کوفی، جیره خوار بنی امیه بوده و این رفتار و رابطه را نهادینه کرده اند.
بزرگ سلسله ی «نعمت اللهی» یعنی «نعمت الله ولی» و فرزندش «شاه خلیل»، افزون بر این که زندگی بسیار اشرافی داشته اند، در خدمت پادشاهان ایران و هند بوده و مدتی در هندوستان جزو درباریان پادشاه هند به حساب می آمدند. هم چنین بعضی از اقطاب فرقه ی نعمت اللهیه مورد اعتماد شاهان و شاهزادگان ظالم دوران خود بوده اند که می توان به رابطه ی «میرزا زین العابدین شیروانی» و «میرزا زین العابدین شیرازی» با «فتحعلی شاه» و «محمد شاه» قاجار و «سعادت علی شاه» و «سلطان علی شاه نعمت اللهی» با «ظل السلطان» ظالم و «سراج الملک» اشاره کرد. اقطاب معاصر این فرقه نظیر «رضا علی شاه»، «محبوب علی شاه» و هم چنین دکتر «جواد نوربخش» در شاخه ی «مونس علی شاهی» علاوه بر رابطه ی صمیمی با «محمدرضا پهلوی»، همکاری گسترده ای با استعمارگران و گروه های ضد انقلاب داشته اند.
بررسی ریشه های تصوف؛
طبق تحقیقات مفصلی که محققین مسیحی و مسلمان انجام داده اند،تصوف معجونی از افکار، عقاید، آداب و رسوم مؤبدان زرتشتی، حبرها و عابدهای یهودی و راهبان مسیحی و آیین میترایی و شبه عرفان های هندی است و هیچ ربطی به اسلام ندارد.اصولاً تا قرن دوم هجری هیچ نام و نشانی از تصوف و صوفی گری در جهان اسلام مشاهده نمی شود.
«ابوالقاسم قشیری» که اهل سنت و صوفیان او را امام قشیری می خوانند، در «رساله ی قشیریه» صفحه ی (289) با صراحت بر عدم وجود تصوف و صوفی گری در زمان پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) و حضرت علی(علیه السلام) تأکید نموده است. تنها دو حدیث در «بحارالانوار» جلد (74) صفحه ی (91) و «سفینه البحار» جلد (2) صفحه ی (58) داریم که پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) خبر از ظهور افراد منحرف پشمینه پوش داده است.
علی رغم این که پیامبر اکرم(صلی الله علیه وآله) به طور مکرر فرموده اند در اسلام رهبانیت و گوشه نشینی نداریم و بر حضور مسلمین در اجتماع و مسؤولیت پذیری تأکید فرموده اند. متأسفانه در اثر انحراف سقیفه و نفوذ افرادی نظیر «کعب الاحبار» یهودی و «ابو هریره» در دستگاه خلفا و تسلط یهود و نصارا در دستگاه بنی امیه، انحراف های جدیدی نیز توسط افراد غالی و معاند با ائمه ی معصومین آغاز شد که شاخص ترین آن ها عبارت اند از: «حسن بصری، ابوهاشم کوفی، سفیان ثوری و ...» که به عنوان بانیان صوفی گری به حساب می آیند.
در زمان امام صادق(علیه السلام) شخصی به نام «عثمان بن شریک کوفی» مشهور به «ابوهاشم کوفی» به عنوان نخستین صوفی مانند رهبانان مسیحی از اجتماع کناره گرفته بود و مانند نصارا به حلول و اتحاد قائل بود. او جامه های پشمینه و درشت پوشیده و به عنوان مخترع تصوف بدعت های حسن بصری و اربابان اموی او را نهادینه کرد. البته بعضی محققین نظیر «ابوطالب مکی» و «عبداللطیف الطیباوی» بر این عقیده اند که مذهب تصوف اختراع حسن بصری به سفارش بنی امیه است تا بتوانند به وسیله ی تصوف سیاست ضد امامت و ولایت را در پوشش عرفان آل علی(علیه السلام) حفظ کنند؛ ولی قول مشهور آن است که ابوهاشم کوفی مخترع تصوف است.
در عصر ابوهاشم کوفی تا دو قرن بعد، تصوف مراحل ابتدایی شکل گیری خود را طی می کرد. تصوف به عنوان یک فرقه ی اسلامی از یک نوع زهد افراطی و رهبانیت و فقر اختیاری و ریاضت کشی غیر اسلامی تجاوز نمی کرد. از این رو صوفیان در مساجد و مدارس دینی عقاید فرقه ای خود را تبلیغ می کردند تا این که در قرن چهارم اولین خانقاه دراویش که بی شباهت به معابد زرتشتی و صومعه های نصارا نبود، توسط یکی از امیران مسیحی در رمله ی شام بنا شد و به این ترتیب صوفیان از مساجد و مدارس دینی جدا شدند و در مقابل مساجد که توسط پیامبر به دستور خداوند متعال ساخته شده بود و برای مسلمین قداست داشت و محل عبادت و بسیج مسلمین در جهاد اکبر و جهاد اصغر بود. اماکنی به اسم خانقاه احداث کردند. خانقاه محل خور و خواب درویشان بی مسؤولیت و تن پرور و فاسد بود.
در هر خانقاه شیخ یا مرشدی عده ای درویش را تحت تربیت داشت که با دریوزگی و گدایی عمر میگذراندند. زمانی نگذشت که در خانقاه ها بدعت ها و مفاسد زیادی نظیر رقصسماع، شاهد بازی، طنبور و دف نوازی آغاز شد و هرزگی بزرگان خانقاه و صوفیان به بیرون از خانقاه درز نمود.
از این به بعد بعضی صوفیان در رقص های سماع پس از مصرف بنگ و حشیش داعیه ی خدایی و برخورداری از ولایت کلیه سر دادند و در مقابل قرآن، سنت و سیره ی پیامبر اسلام قد علم کردند و به طور کامل مسخر شیطان شدند. جالب است بعضی از صوفیان نظیر «حسن بصری، ذوالنون مصری، ابوبکر واسطی، ابوالعباس قصاب، ابوالحسن خرقانی، ابوالقاسم گورکانی، احمد غزالی، عین القضاه»، ابلیس را خیلی تحویل گرفته و او را مورد تکریم و تمجید قرار داده اند. به عنوان مثال «احمد غزالی»[9] شیطان را «سید الموحدین» خوانده و گفته هر کس توحید را از ابلیس نیاموزد، زندیق است و قطب دیگر معروف «ابوالقاسم گورکانی»[10] شیطان را خواجه ی خواجگان و سرور مهجوران می خواند. وی می افزاید چندین سال است مرید ابلیس صفت می طلبم و نمی یابم. حسن بصری نوکر بنی امیه و سر سلسله ی نعمت اللهیه می گوید: «اگر ابلیس نور خود را به خلق ظاهر کند به خدایی پرستیده می شود.» [11]
در عصر ابوهاشم کوفی تا دو قرن بعد،تصوف به عنوان یک فرقه ی اسلامی از یک نوع زهد افراطی و رهبانیت و فقر اختیاری و ریاضت کشی غیر اسلامی تجاوز نمی کرد.،خاستگاه تصوف را اهل سنت معرفی کرده اند که این ظلمی آشکار است زیرا شما نمی توانید سنی واقعی پیدا کنید که کفریات و مطالب شرک آلود صوفیان را تأیید کند.
لازم است آرا و نظرات صوفیان یاد شده را با قرآن مقایسه کنیم آن جا که خداوند شیطان را رجیم و مورد لعن و دور از رحمت خدا معرفی می کند و بدانیم سران صوفیه چه قدر از خدا دور و به شیطان نزدیک اند.
افراد یاد شده بیش تر نفس خود را خدای خود گرفته و می پرستند هم چنان که در شطحیات خود گاهی ادعای خدایی کرده اند. به عنوان نمونه «بایزید بسطامی» می گوید: «انی انا الله»، «لا اله الا انا فاعبدونی» یا «جنید بغدادی» می گوید: «لیس فی جبتی سوی الله» و «صفی علی شاه» و «سلطان علی شاه» نعمت اللهی خود را «خدای رب العالمین» می خوانند. اگر درست در ادعاهای گزاف سران صوفیه دقت کنیم، آن گاه در خواهیم یافت که گروه های شیطان پرست، باب و بها انسان پرستی را از کجا آورده اند. تمامی این شعله ها از گور صوفیان اموی بلند می شود.
نظر به این که تمام سران و اقطاب بزرگ صوفی قبل از تشکیل سلسله ی صفویه به فقه اهل سنت عمل می کرده اند، خاستگاه تصوف را اهل سنت معرفی کرده اند که این ظلمی آشکار است زیرا شما نمی توانید سنی واقعی پیدا کنید که کفریات و مطالب شرک آلود صوفیان را تأیید کند و یا بعضی افراد سطحی به واسطه ی اشعار اغراق آمیز صوفیان در مدح حضرت علی(علیه السلام) این جوجه های شیطان را به شیعه نزدیک می دانند در حالی که اصلاً این نظریه صحت ندارد چون صوفیان با مبنای فکری تشیع که تأکید بر امامت بلافصل حضرت علی(علیه السلام) و اولاد پاک او و اصل تولی و تبری و اعتقاد به مهدی خاص یعنی وجود شریف حضرت مهدی حجه ابن الحسن عسگری(عجل الله تعالی) است، ایمان ندارند به این دلیل که اگر شیعه بودند نباید حسن بصری اموی و نوکرهای بنی امیه و بنی مروان را به عنوان سر سلسله ی اقطاب خود معرفی کنند. شاید بپرسید پس این دراویش چه جانورانی (به کار بردن این اصطلاح شاید در متن علمی، مناسب نباشد.) هستند.
جواب این است که تصوف هیچ ربطی به شیعه و سنی ندارد بلکه اینها فرزندان شیطان اند که در دامن شجره ی ملعونه ی بنی امیه و بنی مروان پرورش یافته اند. زیرا بزرگ این ها یعنی حسن بصری و ابوهاشم کوفی، جیره خوار بنی امیه بوده اند.
حسن بصری قاضی القضات حجاج بن یوسف خون خوار بود و اکثر محققان آورده اند اگر زبان حسن بصری و شمشیر حجاج نبود، دولت مروانیان از گهواره به گور می رفت. به هر حال رهبانیت و جامعه گریزی قبل از اسلام بوده و توسط دشمنان نفوذی در دستگاه بنی امیه و بنی مروان وارد اسلام شده و اسلام اهل بیت را مورد تهاجم قرار داده است. صوفیان از بدو شکل گیری تا زمان «فتحعلی شاه» قاجار به فقه اهل سنت عمل نموده و تفکر و گرایش سیاسی اموی داشتند ولی از این دوره به بعد سعی کردند شناسنامه ای شیعی برای تصوف فراهم کنند ولی علی رغم تلاش زیاد فرقه های مختلف صوفی، موفقیتی به دست نیاوردند و تصوف هم چنان با معارف و عقاید بلند تشیع نظیر فرهنگ امامت، انتظار سازنده، جهاد و شهادت و ظلم ستیزی، تولی و تبری و امر به معروف و نهی از منکر در تعارض است ولی صوفیان در سلسله اقطاب خود، به اقطاب سنی و اموی نظیر: «حسن بصری، داود طایی، حبیب عجمی، سفیان ثوری، ابوالقاسم گورکانی، احمد غزالی» افتخار می کنند.
این خط انحرافی پس از انتقال به هندوستان به استخدام استعمارگران انگلیسی درآمد و صوفیان همچون حمار، بار جریان شوم فراماسونری را در مقابله با اسلام به دوش کشیدند. آن ها در زمان فتحعلی شاه قاجار هم چون خوره به جان نظام سیاسی و اجتماعی کشور ایران افتادند و علاوه بر جاسوسی برای استعمارگران و حذف رجال مذهبی و ملی به بستری مناسب برای ظهور و بروز سایر فرقه های انحرافی مبدل شدند. از شجره ی خبیثه ی تصوف تا کنون 270 شاخه شمارش شده که 84 فرقه ی آن در سراسر جهان فعال اند؛
ولی در کشور ما فعال ترین شاخه های تصوف و درویشی در شیعه، فرقه های «نعمت اللهی نور علی شاهی، نعمت اللهی مونس علی شاهی (نور بخشیه)، نعمت اللهی منور علی شاهی، ذهبیه ی احمدیه، ذهبیه ی سدیریه، خاکساریه ی نورایی، خاکساریه ی معصوم علی شاهی، اویسیه، چشتیه، نعمت اللهی صفی علی شاهی، نعمت اللهی کوثر علی شاهی، نعمت اللهی سلطان علی شاهی(گنابادی)، ذهبیه ی کبرویه، ذهبیه ی مهدویه، خاکساریه ی عجم، خاکساریه ی جلالی» می باشند.
هم چنین فرقه هایی نظیر «نقش بندیه، قادریه ی سوله ای، قادریه ی کسنزانی، قادریه ی حسینی، سهروردیه، قادریه ی علوی، قادریه ی طالبانی نجار» نیز در مناطق سنی نشین کشور فعال می باشند. نظر به این که سلسله ی دراویش نعمت اللهی در کشور ما بیش ترین فعالیت را دارند و در حال حاضر شاخه ی نعمت اللهی گنابادی (سلطان علی شاهی) که سیاسی ترین و تشکیلاتی ترین فرقه ی درویشی است که خود را وارث اقطاب نعمت اللهی می داند در آینده به بررسی سوابق و عملکرد آن ها خواهیم پرداخت.(*)
7. سر جان ملکم، ماسون اعظم و دشمن اسلام و ایران در کتاب «تاریخ ایران» می نویسد: «هر جا تصوف شیوع یافت، بنیاد مذهب را برانداخت.» 8. درآمدی بر عرفان حقیقی و عرفان های کاذب، علامه جعفری، ص27
9. جستو جو در تصوف ایران، ص106
10. لوایخ القضاه، جلد1، صفحات 24 و 97
11. تمهیدات، ص 211
*سید حبیب الله تدینی؛ کارشناس ارشد فرق و ادیان الهی
![[تصویر: IMAGE634641394657885469.jpg]](http://borhan.ir/Images/News/Smal_Pic/16-11-1390/IMAGE634641394657885469.jpg)
